🌃 Zaburzenia Psychiczne U Dzieci Forum

Skiepko M, Brągoszewska J. Zaburzenia psychiczne u dzieci adoptowanych. Psychiatr Psychol Klin. 2009; 9(3). Czub M. Znaczenie wczesnych więzi społecznych dla rozwoju emocjonalnego dziecka. Forum Oświatowe. 2003; 2(29): 31–49. Juffer F, van Ijzendoorn MH. Behavior problems and mental health referrals of international adoptees: a meta-analysis. Leki przeciwlękowe, inaczej leki anksjolityczne, wykorzystywane są w farmakoterapii zaburzeń lękowych, nerwic i depresji. Tego typu leki mogą stanowić dopełnienie psychoterapii, która pozostaje jedną z kluczowych metod leczenia zaburzeń psychicznych z grupy zaburzeń lękowych. Jak działają leki przeciwlękowe i czy można je zastąpić preparatami ziołowymi? zaburzenia psychiczne oscyluje w granicach 10%, przy czym w Polsce jest to mi-nimum 9%. Inaczej mówiąc, w naszym kraju pomocy psychiatrycznej i psycholo- nych u dzieci i młodzieży zwykle Co niepokojące, w badaniu dowiedziono, że u niemal 81% osób z utrzymującym się ADHD w wieku dorosłym zdiagnozowano przynajmniej jedno współistniejące zaburzenie psychiczne w dorosłości, podczas gdy u tych, u których objawy ADHD zanikły wraz z wiekiem, inną chorobę stwierdzono u 47%. Według ekspertów to znaczące nieprawidłowości w myśleniu, kontrolowaniu emocji i zachowaniu. Często upośledzają one zdolność człowieka do utrzymywania właściwych relacji z innymi i radzenia sobie w życiu codziennym. Zaburzenia psychiczne nie wynikają z czyjejś słabości czy też wady charakteru. Natężenie i czas Chorzy drastycznie ograniczają ilość spożywanego pożywienia w celu uzyskania małej masy ciała. U osób z anoreksją najczęściej diagnozuje się zaburzenia nastroju, do których zaliczamy zaburzenia depresyjne i dwubiegunowe – dane wskazują, że nawet 80% nastolatków w ostrym stadium anoreksji boryka się jednocześnie z depresją. Zaburzenia psychiczne i emocjonalne : przewodnik popularnonaukowy / Wojciech Jerzy Imielski. - Warszawa : "Scholar" 2010 WL 47140; Zaburzenia psychiczne i rozwojowe u dzieci a szkolna rzeczywistość / red. nauk. Marta Jerzak. - Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN 2016 WJ 56782 MKsK 159.9 WL 50287 WP 111152 G Tłumaczenie hasła "psychische Störungen" na polski . zaburzenia psychiczne jest tłumaczeniem "psychische Störungen" na polski. Przykładowe przetłumaczone zdanie: Ich vermute, er litt an Schreibzwang aufgrund einer psychischen Störung. ↔ Podejrzewam że miał zaburzenia psychiczne to popychało go do pisania. Hiperkalcemia u dzieci – objawy. Objawy hiperkalcemii u dzieci są podobne do symptomów występujących u dorosłych. Wysoki poziom wapnia prowadzi do osłabienia, bólu głowy i brzucha, biegunek oraz zaburzeń psychicznych. U dzieci częściej dochodzi do złamań kości, u dorosłych dominują objawy kolki nerkowej. VhEzNTZ. Do zaburzeń psychicznych zaliczanych jest szereg rozmaitych problemów. Wśród nich wymienia się zarówno depresję, jak i spotykane u dzieci całościowe zaburzenia rozwoju czy typowe dla osób starszych otępienia. Zaburzeniami psychicznymi są również zaburzenia odżywiania, zaburzenia snu czy zaburzenia osobowości, ale to tylko niektóre z zaburzeń psychicznych. Po jakich objawach rozpoznać, że przyczyną pewnych zachowań są zaburzenia psychiczne? Spis treściZaburzenia psychiczne: zaburzenia nastroju (afektywne)Zaburzenia psychiczne: zaburzenia otępienneNa zaburzenia psychiczne cierpi prawie jedna czwarta społeczeństwaZaburzenia psychiczne: zaburzenia urojeniowe, schizofrenia i zaburzenia schizoafektywneZaburzenia psychiczne: zaburzenia nerwicoweZaburzenia psychiczne: zaburzenia odżywianiaZaburzenia psychiczne: zaburzenia snuZaburzenia psychiczne: zaburzenia osobowościZaburzenia psychiczne specyficzne dla dzieciZaburzenia psychiczne: zaburzenia psychoseksualneZaburzenia psychiczne związane ze stosowaniem substancji psychoaktywnych Wyróżnia się wiele przyczyn zaburzeń psychicznych, tak samo dużo – a nawet więcej – wymienia się odmian samych zaburzeń psychicznych. Poszczególne zaburzenia psychiczne różnią się tym, jakiego zakresu dotyczą występujące w ich przebiegu objawy (czasami dotyczą one nastroju, a czasami odżywiania), a także tym, w jakich grupach wiekowych występują. Zaburzenia psychiczne: zaburzenia nastroju (afektywne) Jako nastrój definiowany jest stan emocjonalny, który utrzymuje się przez dłuższy czas. Nastrój może być wyrównany, obniżony lub zawyżony. Poszczególne z zaburzeń nastroju mogą być związane z jego obniżeniem, jak to ma miejsce w różnych rodzajach zaburzeń depresyjnych oraz w dystymii. Jednak zaburzenia afektywne mogą przybierać także formę zmiennych epizodów obniżonego i podwyższonego nastroju, co spotykane jest w przypadku choroby afektywnej dwubiegunowej czy cyklotymii. Zaburzenia psychiczne: zaburzenia otępienne Otępienia są zaburzeniami psychicznymi, które są charakterystyczne przede wszystkim dla osób starszych. Zaburzenia otępienne związane bywają z zaburzeniami czynności poznawczych (takimi jak pogorszenie uwagi, koncentracji czy zdolności pamięciowych), mogą one jednak doprowadzać również i do tego, że doświadczający ich pacjent nie będzie w stanie samodzielnie egzystować. Do tego typu zaburzeń psychicznych zalicza się wiele chorób, takich jak: choroba Alzheimera, otępienie czołowo-skroniowe czy otępienie z ciałami Lewy'ego. Na zaburzenia psychiczne cierpi prawie jedna czwarta społeczeństwa Źródło: Zaburzenia psychiczne: zaburzenia urojeniowe, schizofrenia i zaburzenia schizoafektywne Jednymi z bardziej zakłócających funkcjonowanie pacjenta zaburzeń psychicznych są te, gdzie pojawiają się zaburzenia treści myślenia w formie urojeń. Urojeniami nazywane są nieprawidłowe przekonania, w których prawdziwość pacjent bezapelacyjnie wierzy – żadne, nawet najbardziej racjonalne argumenty, nie są w stanie go przekonać, że tak naprawdę się on myli. W przebiegu tych problemów psychicznych pacjent przejawiać może zarówno urojenia prześladowcze, jak i wielkościowe czy hipochondryczne. Wyróżnia się tutaj również specyficzne zaburzenia urojeniowe, takie jak np. zespół Cotarda, zespół Capgrasa czy paranoję indukowaną i zespół Fragoliego. Urojenia stanowią również problem, który pojawia się w innych jednostkach psychiatrycznych: schizofrenii i zaburzeniu schizoafektywnym. Schizofrenia to choroba psychiczna, która związana bywa z bardzo różnorodnymi objawami: pacjenci mogą doświadczać zarówno urojeń i omamów, jak i zaburzeń czynności ruchowych (zakres objawów zależny jest od tego, na jaki rodzaj schizofrenii cierpi pacjent). Zaburzenie schizoafektywne to z kolei dolegliwość, w której występują zarówno zaburzenia nastroju, jak i objawy podobne do zaburzeń psychotycznych, jednakże zakres doświadczanych przez pacjenta dolegliwości nie pozwala na rozpoznanie ani czystej schizofrenii, ani samych zaburzeń afektywnych. Zaburzenia psychiczne: zaburzenia nerwicowe Cechą łączącą zaburzenia psychiczne w postaci nerwic jest doświadczanie przez pacjentów różnego rodzaju lęku. Współcześnie nawet dość często termin "zaburzenia nerwicowe" zastępowany jest innym. Problemy te określane bywają jako "zaburzenia lękowe". Do zaburzeń nerwicowych zaliczany jest szereg różnorodnych problemów, takich jak: zespół lęku uogólnionego, fobie (takie jak agorafobia czy fobia społeczne, ale i fobie specyficzne – np. arachnofobia), zaburzenia lękowe z napadami paniki, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (potocznie określane jako nerwica natręctw). Wśród zaburzeń nerwicowych wymienia się także problemy, które są związane z reakcją na ciężki stres, takie jak: zaburzenia adaptacyjne, ostra reakcja na stres, zaburzenie stresowe pourazowe (PTSD). Do omawianej grupy problemów zalicza się też zaburzenia dysocjacyjne i konwersyjne. Obie z wymienionych związane są z konfliktami psychologicznymi, jednak w zaburzeniach dysocjacyjnych dochodzi do różnych zmian świadomości pacjenta, z kolei w zaburzeniach konwersyjnych pojawiają się niespecyficzne dolegliwości somatyczne. Warto nadmienić, że zaburzenia konwersyjne zaliczane są do szerszej grupy zaburzeń somatomorficznych, w których problemy psychiczne doprowadzają do różnorodnych objawów ze strony ciała. Obok wspomnianych, do zaburzeń somatomorficznych zaliczane są również uporczywe bóle psychogenne czy zaburzenia hipochondryczne. Zaburzenia psychiczne: zaburzenia odżywiania Zaburzenia odżywiania to zaburzenia psychiczne, które najczęściej spotykane są u nastolatków i młodych dorosłych. Najbardziej znanymi z nich są anoreksja (jadłowstręt psychiczny) oraz bulimia (żarłoczność psychiczna), ale obecnie postuluje się, aby do zaburzeń odżywiania zaliczać coraz więcej problemów– jako przykłady takowych można podać zaburzenie z napadami objadania się, ortoreksję czy drunkoreksję. Zaburzenia psychiczne: zaburzenia snu Do zaburzeń snu zalicza się dyssomnie (związane z nieprawidłową ilością lub jakością snu) oraz parasomnie (są nimi zjawiska, do których dochodzi w czasie snu). Wśród dyssomni wyróżnia się bezsenność, jak i nadmierną senność (hipersomnię), a także narkolepsję. Parasomniami są z kolei sennowłóctwo (somnambulizm) oraz lęki nocne i koszmary senne. Zaburzenia psychiczne: zaburzenia osobowości Zaburzeniami osobowości określa się zaburzenia psychiczne, w których dochodzi do wystąpienia utrwalonych i skrajnych zaburzeń różnych cech osobowości (zauważalne są różnice w stosunku do przeciętnych, występujących u większości ludzi, cech osobowości, a oprócz tego różnice te doprowadzają do zaburzeń funkcjonowania pacjenta w różnych środowiskach, zawodowym czy rodzinnym). Rodzajów zaburzeń osobowości wymienia się wiele. W tej grupie zaburzeń psychicznych wyróżnia się zarówno osobowość anankastyczną z tendencją do ciągłej kontroli, osobowość histrioniczną z potrzebą kierowania na siebie uwagi całego otoczenia czy osobowość borderline, gdzie występują impulsywność, niestabilność relacji uczuciowych i niejasny obraz własnej osoby. Zaburzenia psychiczne specyficzne dla dzieci Dzieci, niestety, podobnie jak osoby dorosłe, mogą doświadczać różnych zaburzeń psychicznych. Część z tych problemów występuje i u osób dorosłych (mowa tutaj chociażby o depresji, zaburzeniach tikowych czy o schizofrenii), inne z kolei są typowe dla wieku dziecięcego. Do drugiej z wymienionych grup zalicza się takie dziecięce zaburzenia psychiczne, jak: zaburzenia zachowania, zespoły nadpobudliwości ruchowej (np. ADHD), zaburzenia lękowe (np. lęk separacyjny), choroba szpitalna (depresja anaklityczna), mutyzm, całościowe zaburzenia rozwoju (jak np. autyzm, zespół Aspergera czy zespół Retta), moczenie nocne. Zaburzenia psychiczne: zaburzenia psychoseksualne Zaburzenia psychoseksualne ogólnie dzielone są na dwie kategorie. Pierwszą z nich są dysfunkcje seksualne niezwiązane ze zmianami organicznymi czy jakimiś schorzeniami somatycznymi. Do niej zaliczane są takie problemy, jak np. utrata potrzeb seksualnych, awersja seksualna czy wytrysk przedwczesny i dyspareunia nieorganiczna. Czytaj też: Jak przedłużyć stosunek? 6 skutecznych sposobów Drugim rodzajem zaburzeń psychoseksualnych są zaburzenia identyfikacji płciowej. Do tej grupy problemów zaliczane są np. fetyszyzm i ekshibicjonizm, ale i pedofilia czy zaburzenia preferencji seksualnych (w postaci np. nekrofilii czy zoofilii). Zaburzenia psychiczne związane ze stosowaniem substancji psychoaktywnych Substancje psychoaktywne – alkohol, narkotyki czy nawet leki – prowadzić mogą do specyficznych zaburzeń podczas ich zażywania, jak i mogą one być przyczyną różnych zaburzeń psychicznych w przyszłości. Szeroko znane są przede wszystkim te zaburzenia psychiczne, które są konsekwencją długotrwałego, nadmiernego spożywania alkoholu – wśród nich wymieniane są chociażby paranoja alkoholowa, zespół Otella czy zespół amnestyczny Korsakowa. Absolwent kierunku lekarskiego na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. Wielbiciel polskiego morza (najchętniej przechadzający się jego brzegiem ze słuchawkami w uszach), kotów oraz książek. W pracy z pacjentami skupiający się na tym, aby przede wszystkim zawsze ich wysłuchać i poświęcić im tyle czasu, ile potrzebują. U dzieci prawidłowo rozwijających wyżej wspomniane procesy z wiekiem stopniowo zanikają. Natomiast u dzieci doświadczających traumy psychicznej objawy dysocjacyjne ulegają zmianie i nasileniu, wraz z wiekiem prowadząc do poważnych zaburzeń w sferze psychicznej (Schore, 2009). Dlatego istotne jest rozróżnienie dysocjacji na dysocjację rozwojową czy adaptacyjną (rozumianą jako mechanizm obronny niezbędny do przeżycia) od dysocjacji patologicznej (rozumianej jako utrwalony, nieadekwatny i szkodliwy wzorzec reakcji organizmu na subiektywnie odbierane zagrożenie, powstały na bazie traumatycznych doświadczeń). W niniejszych rozważaniach, choć zdajemy sobie sprawę z istnienia wielu różnych sposobów rozumienia dysocjacji uwzględnianych i definiowanych przez klasyfikacje ICD-10 czy DSM-5, przez dysocjacje będziemy rozumieć wszelkie względnie trwałe zaburzenia czy deficyty w zakresie integracji funkcji somatycznych, motorycznych, percepcji, emocji, pamięci, świadomości oraz tożsamości, jakie występują u dzieci w następstwie doświadczeń traumatycznych. Według niektórych autorów (Courtois, Ford 2009; Drozdowski, Weigl 2011) organizm narażony na powtarzające się zagrożenia, zaniedbania, nadużycia ze strony rodzica lub innego znaczącego opiekuna tworzy nieprawidłowy model równowagi. Zaburzona autoregulacja przejawia się zarówno poprzez nadmierne pobudzenie, jak i stany dysocjacyjne u dziecka, przeplatając się wzajemnie. Fundamentem dla rozwoju zaburzeń dysocjacyjnych może stać się nieprawidłowy model wyjścia rozumienia znaczenia pojęcia „relacji przywiązaniowych”/„więzi” stanowią podstawowe założenia Teorii Więzi Psychicznej Johna Bowlby’ego (1969). Zgodnie z założeniami teorii i praktyką kliniczną tworzenie więzi jest biologiczną potrzebą człowieka jako nieodłączny uwarunkowany ewolucyjnie system motywacyjny zachowania gatunku; więzi tworzą się poprzez zachowania, które wyzwalają/podtrzymują bliskość z opiekunem; więź jest emocjonalnym łącznikiem między ludźmi; reakcje przywiązaniowe aktywowane są niepewnością, lękiem, poprzez uruchamianie systemu przywołania wsparcia i pomocy. Fundamentem rozwoju prawidłowej, bezpiecznej więzi jest dostrojony do potrzeb niemowlęcia opiekun. Liczne badania wskazują na konsekwencje zaburzeń w obszarze relacji przywiązania we wczesnym dzieciństwie. Niekorzystne doświadczenia do trzeciego roku życia w obszarze relacji przywiązaniowych są doświadczeniami traumatycznymi i urazowymi. Długofalowe efekty tych wczesnych niekorzystnych doświadczeń mogą ujawnić się w starszym dzieciństwie lub w okresie adolescencji w formie zaburzeń emocjonalnych lub zachowań przestępczych, a po wejściu w wiek dojrzały w formie zaburzeń psychicznych (zob. Piotr Marchwicki, 2004). Na bazie trudnych pierwszych doświadczeń może rozwinąć się zespół stresu pourazowego. Zdaniem Alana Schore (2002) istotnym predyktorem zaburzeń posttraumatycznych w okresie dorastania i dorosłości jest przywiązanie zdezorganizowane/zdezorientowane w dzieciństwie (Schore, 2002). Najogólniej ujmując, są to problemy w rozwijaniu dojrzałych form regulacji stosunków z otoczeniem społecznym. W aktualnej praktyce klinicznej coraz częściej pojawia się potrzeba holistycznego ujęcia rozwoju człowieka. W tym ujęciu uwzględnia się wzajemne powiązania między podłożem biologicznym i uwarunkowaniami społecznymi rozwoju. Dla zrozumienia pamięci traumatycznych doświadczeń (także w obszarze relacji przywiązania) kluczowa jest pamięć sensoryczna – ciało „prowadzi rejestr” (van der Kolk, 2018). Traumatyczne zdarzenia zostają zapamiętane i odsunięte w przeszłość, tak samo jak inne doświadczenia życiowe. Cytując Babette Rotshild: „Trauma zakłóca życie swoich ofiar, narzucając się wzrokową, słuchową i/lub somatyczną rzeczywistością (…). Bez względu na to, czy trauma jest pamiętana czy nie, z trudem przychodzi uświadomienie sobie, że należy do przeszłości i niebezpieczeństwo minęło” (Rotshild, 2014). Van der Kolk, dokonując przeglądu badań dotyczących zaburzeń biologicznych występujących w reakcji na stres urazowy, wymienia zmiany dotyczące zakłócenia funkcjonowania mózgu. Efekty neurohormonalne odnoszą się do zmian na poziomie wydzielania neuroprzekaźników noradrenergicznych i serotonergicznych oraz opiatów endogennych. Badania wskazują na: podwyższony poziom wydzielania katecholamin, hamowanie działania MAO, dysregulację receptorów adrenergicznych, spadek wydzielania serotoniny oraz wzrost wydzielania opiatów przy ekspozycji na bodźce przypominające traumę. Zmiany dotyczące pamięci obejmują amnezje oraz hipermnezje. Skutki neuroanatomiczne obejmują spadek efektywności pracy hipokampa (niektóre dane wskazują na zmniejszenie jego objętości); pobudzenie prawej strony ciała migdałowatego podczas wspomnień; pobudzenie obszarów sensorycznych prawej półkuli; spadek aktywacji ośrodka Broca podczas hipermnezji (flashbacks); zaznaczoną lateralizację aktywności prawej półkuli podczas aktywacji traumatycznych wspomnień (van der Kolk, et al. 1996). W rozumieniu reakcji posttraumatycznych nie można pomijać aspektu neurofizjologicznego, gdyż to reakcje somatyczne wytyczają kierunek obserwowanych zachowań. Jednym z przykładów może być zachowanie dziecka, które reagując adekwatnie do wewnętrznych odczuć, zostaje wtórnie odrzucone przez pochopnie oceniające otoczenie. Cytując terapeutkę Beverly James: „W miarę jak u dzieci narastają potrzeby i napięcie zachowują się one negatywnie w sposób wymuszony – zachowanie takie jest odbierane przez otoczenie jako manipulujące i wolicjalne. Ludzie reagują na te dzieci złością, zwracając uwagę jedynie na ich negatywne zachowania. Dzieci natomiast umacniają się w przekonaniu, że nikt nie jest w stanie zaspokoić ich potrzeb i koło się zamyka” (James, 2003, s. 55). Innym przykładem ryzyka błędnej oceny jest brak wiedzy o tym, że u dzieci, zwłaszcza w młodszym wieku szkolnym, często w obrazie depresji dominuje niepokój, a nie apatia, objawiający się rozdrażnieniem, rozproszeniem uwagi, ciągłą i nadmierną aktywnością bez przerw na odpoczynek. W wielu przypadkach istnieje ryzyko błędnego rozpoznania ADHD zamiast depresji (Sabaté, 2003). Na gruncie praktyki istnieje wiele podejść skoncentrowanych na biopsychospołecznym rozumieniu człowieka. Jednym z podejść terapeutycznych uznawanym na świecie od lat 70. ubiegłego wieku jest Neuroafektywny Model Relacji Przywiązania (NARM) Lawrenca Hellera (Heller, 2018). W tym ujęciu dobre relacje społeczne są ściśle uwarunkowane poczuciem więzi ze sobą oraz z innymi ludźmi; są uzależnione od znalezienia rozsądnego stanu równowagi między zdolnością obserwowania swoich własnych uczuć i jednocześnie uczuć innych ludzi. Podtrzymywanie relacji wiąże się z monitorowaniem własnych wewnętrznych impulsów, jak również stanów innych ludzi. Jednostka doświadczająca wewnętrznej organizacji, kontaktu ze sobą oraz z innymi rozwija i tworzy relacje oparte na wzajemności dawania i brania, w poszanowaniu ludzkiej godności. W sytuacji gdy zaburzona jest relacja przywiązaniowa we wczesnym dzieciństwie (w wyniku zaniedbania, przemocy, braku zdolności do nawiązywania bliskiej relacji przez opiekuna) dochodzi do trwałych zmian w psychicznym rozwoju. Zaburzenia w procesie tworzenia relacji przywiązaniowych na wczesnym etapie życia są zawinione przez mało responsywne otoczenie (można tu zaliczyć zaniedbanie, przemoc, choroba opiekuna). Brak/niedostatek bliskości rozpatrywany jest w kategoriach wczesnodziecięcej traumy relacyjnej. Mechanizm przebiegu procesów będących efektem nieodpowiedniej opieki nad dzieckiem jest taki sam, jak w przypadku doświadczeń traumatycznych – powoduje napięcie w ciele, aktywację układu nerwowego oraz nierównowagę w biochemii ciała. W założeniach NARM wskazuje się, iż małe dziecko – odbiorca opieki – nie może wiedzieć, że osoby z otoczenia reagują nieadekwatnie na jego potrzeby, doświadcza poczucia osobistej porażki, którą przekształca w późniejsze poczucie bezwartościowości, winy, osobistego wstydu. Początkowo w reakcji na niedostrojenie opiekuna w zaspokajaniu potrzeb pojawia się w różnym nasileniu złość i fizjologiczna niemoc. Gdy podstawowe potrzeby są ciągle niezaspokajane, dochodzi do rozregulowania układu nerwowego oraz niewłaściwego kontaktu ze sobą – przekonanie, że nie jest się wystarczająco wartościowym, aby doświadczać zaspokajania potrzeb, prowadzi do rezygnacji z komunikowania oczekiwań. Cytując autora, NARM mechanizm wygląda następująco: „Jeśli się ujawnię z tym, co czuję – utracę relację, jeśli się nie ujawnię – utracę siebie”. Małe dziecko jest całkowicie zależne od opiekuna, dlatego rezygnacja z więzi z opiekunem niesie ryzyko śmierci. Więc tym, co ulega zatraceniu, jest rezygnacja z części siebie – swojej autentyczności, szczerości, poczucia prawa do posiadania i komunikowania potrzeb. Rodzi się wówczas naturalna potrzeba stosowania strategii zachowania w różnych sytuacjach społecznych. Strategie nie są intencjonalnym mechanizmem manipulacji, są naturalną odpowiedzią na wczesnodziecięce doświadczenia. Są warunkiem przetrwania w niekorzystnym środowisku. Natomiast jeśli utrzymują się w życiu dorosłym, stwarzają blokadę pełnego rozwoju i poczucia szczęścia. Heller opisał pięć stylów: 1) związany z kontaktem: brak kontaktu z własnym ciałem i emocjami; niezdolność do bycia w kontakcie z innymi (przejawem w zachowaniu może być duma z powodu tego, że nie ma się „prozaicznych” potrzeb); 2) związany z dostrojeniem: trudność w rozpoznawaniu własnych potrzeb na poziomie fizycznym i emocjonalnym, poczucie, że nie zasługuje się na zaspokajanie potrzeb (osoba rezygnuje z własnych potrzeb, aby zaspokajać potrzeby innych, równocześnie doświadcza samotności i smutku, że inni nie domyślają się potrzeb tej osoby); 3) związany z zaufaniem: poczucie, że można polegać wyłącznie na sobie, poczucie, że trzeba kontrolować relacje; brak zdolności do zdrowej zależności i współzależności z innymi ludźmi; 4) związany z autonomią: niezdolność stawiania granic, mówienia nie, wyrażania swojego zdania bez poczucia winy czy strachu, stawianie sobie nadmiernych wymagań, rezygnacja z niezależności, aby nie być odrzuconym; 5) związany z miłością-seksualnością: trudność w łączeniu miłości, bliskich więzi i seksualności, poczucie własnej wartości oparte na wyglądzie i wydajności w działaniu. Podsumowując, „inteligentne style przetrwania” (Heller, 2014) pojawiają się w niewystarczająco dostrojonym środowisku, dziecko odszczepia się od własnych potrzeb, aby podtrzymać relację z opiekunem; centralny mechanizm to chronienie relacji przywiązania. Pojawia się identyfikacja oparta na wstydzie (jeżeli nie dostaję czegoś, to znaczy ze mną jest coś nie tak). Adaptacyjne mechanizmy przetrwania nie są złe, jednak mogą utrudniać (uniemożliwiać) relacje ze sobą i innymi. Wypracowane style ujawniają się w późniejszych relacjach, dorośli korzystający ze strategii dziecka mają kłopoty ze współpracą, w budowaniu relacji, nie wpisują się w oczekiwania społeczne, ani nie potrafią zaspokajać osobistych potrzeb, ujawniają niezdolność do samoregulacji (oddech, świadomość, dotyk, ruch) i projekcja na świat własnego kontaktu ze sobą. Cytując Edith Eger: „Najgorsze jest więzienie, które mamy we własnym umyśle, a klucze do niego znajdują się w naszej kieszeni. Są nimi: chęć wzięcia całkowitej odpowiedzialności za własne życie, chęć podjęcia ryzyka, chęć uwolnienia się od oceniania siebie i odzyskania swojej niewinności, a także pokochanie siebie takimi, jakimi jesteśmy naprawdę – ludzkimi, niedoskonałymi, z wszystkimi naszymi wadami i zaletami“ (Eger, 2018, s. 371). Czołowi włoscy psychoterapeuci, Liotti i Farina (2016), jednoznacznie wskazują, iż u osób z traumą relacyjną występują w życiu dorosłym poważne trudności z regulacją i modulacją pierwotnych emocji, takic... Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 12:09, data aktualizacji: 10:41 Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska Gdzieś głęboko w naszym mózgu, w komórkach nerwowych i połączeniach między nimi, znajduje się nasza osobowość, myśli, uczucia i tęsknoty. Rzadko kiedy uświadamiamy sobie jednak, jak kruchy jest fundament, na którym opiera się nasza świadomość. Czasami wystarczy jedna stresowa sytuacja, wypadek lub błąd w genach, a nasze „ja” zmieni się nie do poznania. Razem z nami wejdziecie w świat zaburzeń i chorób psychicznych. Mazur Zobacz galerię 7 1/7 Zaburzenia afektywne dwubiegunowe Nie mniej znane niż obrazy Vincenta van Gogha (1853–1890) są zaburzenia psychiczne, w wyniku których obciął sobie ucho. Fazy spokoju, kiedy malowanie było dla niego jak terapia, przeplatały się u van Gogha z atakami nieobliczalnych zachowań. Doprowadziło go to do próby samobójczej, w wyniku której zmarł. "Pacjent ten, na ogół spokojny, podczas swego pobytu w ośrodku doświadczył szeregu gwałtownych ataków, trwających od tygodnia do miesiąca. Podczas tych ataków przeżywał straszne lęki i niepokoje, kilkakrotnie próbował się otruć" – pisał o nim opiekujący się nim lekarz Théophile Peyron. Późniejsi psychiatrzy zajmujący się przypadkiem artysty stwierdzili u niego zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Jego stany chorobowe pogłębiał zły styl życia, przemęczenie i alkohol. Po okresie uspokojenia przychodzi faza maniakalna, która jest jego dokładnym przeciwieństwem. Ludzie w jej trakcie tryskają energią, są kreatywni, usposobieni społecznie, nie potrzebują snu. Vincent van Gogh nie był jedynym artystą, który cierpiał na tę chorobę. Obok niego można wymienić nazwiska takie jak Ernest Hemingway (1899–1961), Ludwig van Beethoven (1770–1827) czy Johann Wolfgang Goethe (1749–1832). Niektórzy fazę maniakalną opisywali jako „jedną wielką, permanentną hulankę”. Dwie fazy choroby występują naprzemiennie i nie sposób przewidzieć, kiedy nastąpi zmiana. Objawy zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, wcześniej określanego jako psychoza maniakalno-depresyjna, pojawiają się między 15. a 30. rokiem życia. Naukowcy przypuszczają, że choroba ma częściowo podłoże genetyczne, ponieważ często występuje w rodzinach. Czynnikiem mogącym przyspieszyć lub wspomóc pojawienie się choroby może być też na przykład stresujące wydarzenie lub zażywanie narkotyków. Objawy choroby są wywoływane najprawdopodobniej brakiem równowagi związków chemicznych, tzw. neuroprzekaźników w mózgu. Kiedy ich poziom jest zbyt wysoki, następuje stan maniakalny. Kiedy jest ich zbyt mało, przychodzi depresja. 2/7 Autyzm Albert Einstein (1879–1955) był nie tylko najsławniejszym naukowcem na świecie, lecz, zdaniem niektórych, także jednym ze słynnych ludzi z zespołem Aspergera. Syndrom ten, zaliczany do zaburzeń autystycznych, często idzie w parze z genialną osobowością, człowiek nim dotknięty ma jednak problemy z komunikacją i nawiązywaniem kontaktów. Einstein w dzieciństwie był podobno samotnikiem i powtarzał ciągle te same zdania. Znany był jednak ze swego doskonałego poczucia humoru, co nie występuje u ludzi z ciężkim zespołem Aspergera. Silniejsze formy autyzmu można rozpoznać już u niemowląt w wieku 12–18 miesięcy. Rodzice jednak często ich nie zauważają. Wydaje im się, że mają „grzeczne dziecko”, ponieważ jest spokojne i nie wymaga wiele uwagi. Mimo to, niektóre objawy dość łatwo zauważyć. Dziecko nie nawiązuje kontaktu wzrokowego. Nie uśmiecha się. Nie jest skore do powtarzania naszych gestów lub wyrazu twarzy. 3/7 Schizofrenia paranoidalna Jest rok 1964. Rzym. Matematyk John Nash stoi przed monumentalnymi kolumnami na Forum Romanum, a w jego głowie pojawia się szum. Słyszy głosy, które brzmią jak rozmowy telefoniczne różnych osób. Jest przekonany, że są to głosy matematyków, którzy nie zgadzają się z wynikami jego prac. Obserwuje mieszkańców Rzymu w budkach telefonicznych – to zapewne oni. Wydaje mu się, że głosy w telefonach jakieś urządzenie przekłada na angielski i wysyła wprost do jego mózgu. Podobne sytuacje zdarzają mu się często. W jednym z listów Nash napisał: "W mojej głowie trwa toksyczna paplanina, nieustannie kłócą się jakieś głosy". Zdarzało mu się mówić o światowej władzy, w której sam miał uczestniczyć. Kiedy Uniwersytet w Chicago zaproponował mu prestiżowe stanowisko, odmówił, ponieważ miał w planach stać się władcą Antarktydy. Swoich znajomych, którzy przyszli odwiedzić go w szpitalu psychiatrycznym, zaskoczył pytaniem: "Czy znacie tajne hasło?" Wciąż zastanawiało go, czy należy do tych, którzy muszą się „poświęcić”. Mówił też do siebie, zadając pytania takie jak: "Co zrobimy z Węgrami?" Mówi się, że między geniuszem a szaleństwem jest cienka granica. W przypadku matematyka Johna Nasha jest to całkowicie trafne określenie. Pracował na najlepszych amerykańskich uczelniach, takich jak MIT czy Princeton, a za swoją pracę otrzymał w 1994 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii. Jednocześnie zdiagnozowano u niego schizofrenię paranoidalną, niejednokrotnie trafiał do szpitala psychiatrycznego. Żył w ciągłym strachu przed zagładą – własną albo ogólnoświatową. Miał wrażenie ciągłego prześladowania, to znów wydawało mu się, że jest w piekle lub czyśćcu. Historia jego życia stanowiła kanwę filmu pod tytułem "Piękny umysł". Istnieje kilka typów schizofrenii, najbardziej znana jest odmiana paranoidalna. Jednym z typowych objawów są halucynacje, które mogą mieć charakter słuchowy (głosy w głowie, które o czymś informują lub coś nakazują), ale także obrazowy lub dotykowy. Często pojawiają się także omamy – mylne przeświadczenia (na przykład, że prezenter w telewizji mówi tylko do chorego). Aż 5 proc. schizofreników kończy życie samobójstwem, a wielu czyni takie próby. Za pojawienie się schizofrenii odpowiadają czynniki genetyczne i środowiskowe. 4/7 Osobowość dyssocjalna Zaburzenie to nazywa się też osobowością antyspołeczną, a w krajach anglojęzycznych – psychopatią. Większość ludzi pojęcie to kojarzy z kimś takim jak Ted Bundy (1946–1989). Ten seryjny morderca w latach 70. dokonał 30 zabójstw. Tylu mu udowodniono, nie jest jednak wykluczone, że ofiar było znacznie więcej. Bundy był przy tym bardzo inteligentny, miał sympatyczną powierzchowność i był lubiany. Za swoje czyny został ostatecznie skazany na śmierć. Jego adwokat Polly Nelson napisała o nim później: "Ted był wcieleniem absolutnego zła". Oczywiście nie wszyscy ludzie z osobowością dyssocjalną są mordercami. Zaburzenie to występuje u 3 proc. mężczyzn i 1 proc. kobiet całej populacji, co oznacza, że osobowości aspołeczne znajdziemy również wśród polityków, księży i kierowników firm. Podobnie jak Ted Bundy, na pierwszy rzut oka osoby te mogą wydawać się całkiem sympatyczne, a nawet czarujące. W środku skrywa się jednak chłodny i wyrachowany charakter. Są bezwzględne w osiąganiu celu, nie mają wyrzutów sumienia, poczucia winy czy zwykłej empatii. Potrafią kłamać bez mrugnięcia okiem i manipulować drugą osobą. Jednym ze sposobów osiągnięcia celu jest dla nich przemoc. Naukowcy uważają, że tego typu zachowanie wynika ze struktury mózgu, psychopaci są zatem w ten sposób ukształtowani już od urodzenia. Istnieje szereg publikacji, które wskazują, że mózg osób z psychopatią nie tylko działa inaczej niż u zdrowych ludzi, ale także ma inną strukturę. Dotyczy to na przykład tych części mózgu, które odpowiadają za emocje. Wyobraźcie sobie, że oglądacie zdjęcia twarzy ludzi, którzy są poddawani elektrowstrząsom lub innym bolesnym zabiegom. U zdrowych ludzi zdjęcia takie wywołają podwyższenie ciśnienia lub pocenie dłoni. U chorych z osobowością antyspołeczną żadna z tych reakcji nie występuje – po prostu nic nie czują. Nie przeżywają strachu, nie boją się bólu. 5/7 Zespół napadu lękowego Znana aktorka Kim Basinger na pierwszy rzut oka nie wygląda jak ktoś, kto cierpi na napady lęku. W pewnym momencie kariery wyznała jednak: "Strach to coś, z czym żyję od zawsze. Boję się być w miejscach publicznych, bo mogę dostać napadu lęku lub paniki". Aktorka cierpi na zaburzenia lękowe i agorafobię, które często występują razem. Po raz pierwszy wpadła w panikę, gdy najzwyczajniej w świecie robiła w sklepie zakupy. Opowiadała, że nagle bez wyraźnego powodu wpadła w popłoch, zaczęła się trząść, nie mogła się ruszyć. Kiedy nieco ochłonęła, pojechała do domu, z którego nie wyszła przez następne sześć miesięcy. Ludzie cierpiący na napady paniki zaczynają traktować każde wyjście z domu jako potencjalne zagrożenie. Boją się zwłaszcza tych sytuacji i miejsc, w których czują, że nie mają możliwości ucieczki. Unikają także miejsc, w których wcześniej doznali paniki. Potrafią nadrobić wiele kilometrów, aby tylko uniknąć miejsca, które kojarzy im się z przykrym doświadczeniem. Żyją w nieustannym strachu, bojąc się także tego, że ktoś dowie się o ich lękach i uzna ich za niespełna rozumu. Jeśli nie zwrócą się o pomoc, stany te mogą się pogłębiać i trwać długi czas. Między naukowcami nie ma zgody co do tego, co tak naprawdę wywołuje napady lęku. Część specjalistów twierdzi, że jest to wynik zwiększonej wrażliwości na dwutlenek węgla. Eksperymenty wykazały bowiem, że atak paniki można wywołać inhalowaniem powietrza o wysokiej zawartości CO2. Właśnie w ten sposób wywołano atak paniki u kobiety, której ciało migdałowate w mózgu było nieaktywne, a co za tym idzie nie potrafiła odczuwać strachu. 6/7 Syndrom obcej ręki W filmie Stanleya Kubricka (1928–1999) "Dr. Strangelove" Peter Sellers gra eksperta od broni jądrowej i dawnego nazistę, doktora Strangelove’a, który nie potrafi kontrolować swojej prawej ręki. Robi ona, co chce – na przykład nagle podnosi się w geście faszystowskiego pozdrowienia. Mało kto wie, że takie zaburzenie rzeczywiście istnieje pod nazwą zespołu obcej ręki. Występuje jednak wyjątkowo rzadko. Na całym świecie zanotowano jedynie kilkadziesiąt tego typu przypadków. Pacjentom wbrew ich woli jedna ręka zaczyna na przykład wyciągać rzeczy z torebki, rozpinać guziki lub nawet obraźliwie wystawiać środkowy palec lub bić. Ma to związek z funkcjonowaniem półkul w mózgu, które tworzą własne świadomości tak, jakby w mózgu istniały dwie osobowości, choć w normalnych okolicznościach decyzje podejmuje tylko jedna. U ludzi z syndromem obcej ręki każda półkula rządzi się po swojemu. 7/7 Syndrom Capgrasa Wyobraźcie sobie, że wracacie z pracy do domu, a tam mieszka jakiś oby człowiek. Wygląda co prawda jak nasz partner i ma na sobie jego ubrania, ale to na pewno nie on. Pojawia się wrażenie, że w miejsce naszego małżonka ktoś podstawił identycznego bliźniaka. Jest to typowy objaw syndromu Capgrasa, który jest dość rzadką przypadłością. Zupełnie zdrowy człowiek zaczyna odnosić wrażenie, że niektórzy jego bliscy zostali podmienieni na wyglądające tak samo istoty. Ludzie z podobnymi zaburzeniami są dla naukowców dobrym obiektem badań, ponieważ ich zachowanie mówi dużo o zasadach działania naszego mózgu. Co ciekawe, ludzie z syndromem Capgrasa rozpoznają swoich bliskich w czasie rozmowy telefonicznej, ale kiedy stają z nimi twarzą w twarz, uważają ich za nieprawdziwych. Znany jest również pewien dość ekstremalny przypadek tego zaburzenia, kiedy to pacjent był przeświadczony, że jego ojciec jest robotem. zaburzenia psychiczne u dzieci stres mózg zespół Aspergera chisteria zaburzenie osobowości Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online GIS zakazuje sprzedaży leku na zaburzenia erekcji. "Może stanowić zagrożenie dla zdrowia" Główny Inspektorat Farmaceutyczny nakazał wycofanie z aptek w całej Polsce dwóch serii leku stosowanego w zaburzeniach erekcji. Chodzi o tabletki Tadalafil Aristo... Monika Mikołajska Niedobór magnezu odbija się na psychice. Osiem psychicznych objawów niedoboru magnezu Spełnianie zapotrzebowania organizmu na cenne witaminy i składniki mineralne powinno być fundamentem dbania o własne zdrowie. Jednym z minerałów, który należy... Karolina Gomoła Lit, zaburzenia psychiczne, kontuzje... Jak dziś trzyma się Axl Rose? Zespół Guns N’ Roses niedawno zagrał na Stadionie Narodowym. Liderem zespołu i wokalistą jest Axl Rose. W młodości nie stronił on od używek, co odbiło się na jego... Adrian Dąbek Lekarze mówią, ile dni urlopu wziąć, by naprawdę odpocząć fizycznie i psychicznie Każdemu, kto pracuje w pełnym wymiarze godzin, przysługuje urlop wypoczynkowy. Zdarza się jednak, że kiedy przez dłuższy czas nie wykorzystujemy dni wolnych,... Tatiana Naklicka Potylica - budowa, ból z tyłu głowy, przyczyny zaburzeń Potylica to część sklepienia czaszki człowieka, która znajduje się z tyłu głowy. Jej zadaniem jest osłanianie mózgu od tyłu i od dołu. W tym obszarze może czasem... Digital Health Innovators: Calmsie. Cel: Wsparcie terapii depresji i zaburzeń lękowych u dzieci w wieku 8-12 lat przy użyciu Cyfrowego Terapeutyka (DTx) Żyjemy w czasach, gdy - całe szczęście - o zdrowiu psychicznym mówi się coraz więcej i coraz głośniej. Nieczęsto zdarza się jednak myśleć, że właśnie w tym... Diana Żochowska Farmakoterapia a ablacja - wybór optymalnego leczenia zaburzeń rytmu serca Zaburzenia rytmu serca, czyli mówiąc ogólnie - arytmia serca, może objawiać się napadami kołatania serca, omdleniami, uczuciem przerw w pracy serca lub innymi,... Choroba psychiczna wpływa nie tylko na stan umysłu. Oddziałuje też na ciśnienie Australijscy naukowcy odkryli związek między chorobami psychicznymi a zmianami ciśnienia krwi i tętna. "To kolejny powód, dla którego społeczeństwo powinno... Małgorzata Krajewska Objawy niedoczynności tarczycy - psychiczne, neurologiczne, skórne Tarczyca jest małym narządem o wadze ok. 30 g. Jest to jednak bardzo ważny gruczoł wydzielania wewnętrznego. Produkuje on hormony, które regulują wiele... Marta Pawlak Co się dzieje z psychiką Amber Heard? Psycholog o dwóch zaburzeniach Amber Heard, była żona Johnny'ego Deppa, cierpi na dwa zaburzenia psychiczne: borderline (BPD) i histrioniczne zaburzenie osobowości (HPD). Tak przynajmniej... Monika Mikołajska

zaburzenia psychiczne u dzieci forum