🥍 Wokulski Cechy Romantyka I Pozytywisty

Mówi, że Stach posiada cechy romantyka i pozytywisty: „Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedemdziesiątego. To, co dla patrzących jest sprzeczne, w nim samym jest najzupełniej konsekwentne." Niejednoznaczność polega na tym że nie wiadomo co się stało z głównym bohaterem czytelnik może na podstawie doświadczeń jakie przeżły czytając książkę określić co się stało z Wokulskim czy bardziej dominowała w nim dusza romantyka czy pozytywisty, człowieka interesującego się nauka. 1) W jakim czasie trwała epoka pozytywizmu w Polsce? a) 1822 –1863 b) 1864 –1890 c) 1830 - 1870 d) 1840 - 1890 e) 1800 - 1895 f) 1789 - 1830 2) Wydarzeniem historycznym, które miało wpływ na rozwój pozytywizmu w Polsce, było: a) pwstanie listopadowe b) Wiosna Ludów c) kampania napoleońska d) pwstanie legionów polskich we Włoszech Wokulski jako romantyk. poleca 84% 2628 głosów. Treść. Grafika. Filmy. Komentarze. Romantyczna biografia okresu młodości - udział w powstaniu i szybki awans społeczny. Niezwykłe zdolności i szczęście - umożliwiają mu sukces finansowy i awans społeczny. Nieszczęśliwa miłość - Wokulski jest nieszczęśliwie zakochany, a jego Taki nowy typ bohatera prezentuje nam Bolesław Prus w "Lalce". Postacią tą jest Stanisław Wokulski, który ma zarówno cechy romantyka, jak i pozytywisty. Jest to postać złożona - osobowość o niemalże sprzecznych i wzajemnie wykluczających się cechach. Jego miłość do Izabeli Łęckiej jest tragiczna - tu ponosi klęskę jako Wokulski przedstawia postawe pozytywisty zarówno jak romantyka. Słowa wypowiedziane przez Szumana o Wokulskim brzmiały następująco cytat ; ,,Stopiło sie w nim dwu ludzi romantyk sprzed roku 60 tego i pozytywista z 70 teg.,,To co dla patrzących jest sprzeczne w nim samym jest . Study with Quizlet and memorize flashcards containing terms like 1 cecha r, 2 cecha r, 3 cecha r and more. Romantycznym ideom przeciwstawiono nowe, pozytywistyczne hasło pracy, a zwłaszcza "pracy organicznej" i "pracy u podstaw". Nowy typ bohatera prezentuje nam Bolesław Prus w "Lalce". Postacią tą jest Stanisław Wokulski, który ma zarówno cechy romantyka, jak i pozytywisty. Kreacja Stanisława Wokulskiego - "Lalka". Stanisław Wokulski pochodził z zdeklasowanej szlachty, jego ojciec, żył marzeniami, że odzyska utracony majątek po zmarłym dziadku. Wierzy w moc nauki, dlatego przygotowywał się do Szkoły Głównej na studia. Ludzie przychodzili do sklepu Hoppera, żeby zobaczyć subiekta, który chce się URCA. Bohater „Lalki” jest typowym reprezentantem „straconego pokolenia”. Powstanie styczniowe wybuchło, gdy był już dorosłym człowiekiem, więc jak większość młodych ludzi z jego klasy Wokulski brał w nim aktywny udział. Można przyjąć, że klęska powstania popchnęła go w kierunku bliższych realizmowi postaw i zachowań, ale jego życie już na zawsze zostało „skażone” romantyzmem. Jako bohater literacki niewolny jest od cech charakterystycznych tak dla jednego (romantycznego) jak i dla drugiego (pozytywistycznego) typu bohatera. Wokulski jako bohater romantyczny: Patriota i wojownik –Wokulski nie wahał się narazić na szwank swojego życia i zdrowia gdy „Ojczyzna była w potrzebie” i walczył w powstaniu styczniowym. Romantyczny kochanek - miłość do Izabeli to uczucie wstydliwe i skrywane, napiętnowane znamieniem mezaliansu i ostracyzmu społecznego. On – nuworysz i prostak – ośmielił się obdarzyć uczuciem pannę z wyższej sfery. Ta miłość jest wszechogarniająca, paraliżuje zmysły, odbiera mu zdrowy rozsądek i zdolność logicznego myślenia. Wokulski cierpi w ogniu nieszczęśliwej miłości, niczym romantyczni kochankowie (Gustaw, Dziady cz. IV). Brak wzajemności i ciągłe upokorzenia są powodem nieudanej próby bohater –zniknięcie Wokulskiego pozostaje nierozwikłaną zagadką. Mógł zginąć w kolejnej próbie samobójczej, mógł upozorować swoją śmierć, aby móc rozpocząć nowe życie. Tak jak pojawił się znikąd, tak zniknął bez śladu. Nikt tak naprawdę nie wiedział skąd wziął się majątek Wokulskiego, jakie interesy prowadził, co robił kiedy znikał na długie tygodnie. Wokulski jako pozytywista: Realista i praktyk - Wokulski jest silną, przedsiębiorczą jednostką – po przegranym powstaniu odnajduje się w nowej rzeczywistości i bierze sprawy w swoje ręce. Nawet przebywając na zesłaniu kontynuuje edukację i zdobywa nowe doświadczenia. Wyznacza sobie cele i konsekwentnie je realizuje. Uważnie śledzi postępy w naukach przyrodniczych i możliwość praktycznego zastosowania wyników eksperymentów i badań pracy organicznej – Wokulski jest zwolennikiem na wskroś nowoczesnych poglądów w kwestiach emancypacji kobiet, asymilacji Żydów, rozwoju społeczeństwa i dostępu do edukacji. Jedynym kryterium oceny ludzi są dla niego:uczciwość, rzetelność i wagę równomiernego rozwoju wszystkich warstw społecznych dla przyszłych losów i filantrop – swoje przedsięwzięcia Wokulski planuje z rozmachem, ale opiera je na chłodnej kalkulacji. Jest bardzo skutecznym kapitalistą, ale w interesach kieruje się etyką. Znaczne środki Wokulski przeznacza na działalność filantropijną i społeczną. Stanislaw Wokulski to glówny bohater "Lalki" Boleslawa Prusa. "Lalka", wielkie wydarzenie w dziejach polskiej powiesci, powstala w latach 1877-79 i byla drukowana w odcinkach w "Kurierze codziennym". Utwór posiada trzy warstwy kompozycyjno - tematyczne, które skladaja sie na jego znakomitosc. Jest to powiesc o polskim spoleczenstwie XIX wieku, wspanialy pomnik wzniesiony XIX - wiecznej Warszawie, ukazujacy jej wielkosc i piekno, małosc i brzydotę, a takze historia nieszczesliwej milosci Stanislawa Wokulskiego, bogatego kupca galanteryjnego, do zubozalej arystokratki Izabeli Leckiej. Glówny bohater "Lalki" jest najbardziej reprezentatywnym przedstawicielem "straconego pokolenia", zyjacego w okresie, który wedlug slów samego autora "zaczal sie poezja, a skonczyl nauka (...) zaczal rycerskoscia, a skonczyl geszefciarstwem, gonitwa za pieniedzmi". Stanislaw Wokulski to kupiec galanteryjny, wlasciciel dwóch sklepów, który swa wysoka pozycje zawdzieczal pracy. Gleboko wierzyl w nauke, która odegrala w jego zyciu bardzo wazna rolę. Jego pragnienie wiedzy objawilo sie juz wtedy, gdy byl subiektem w winiarni Hopfera - "...w dzien sluzyl gościom przy bufecie i prowadzil rachunki, a w nocy uczyl sie...". w tym czasie ojciec jego toczyl proces o majatek po dziadku Stacha i krytykowal syna za to, iz wydaje pieniadze na podreczniki. Tlumaczyl mu, ze nauka nic mu nie da, poniewaz o pozycji znaczeniu czlowieka w swiecie decyduje nie wiedza, lecz majatek ziemski. Dzieki intensywnemu samoksztalceniu i inteligencji, oraz przyjazni ze studentami Akademii Medycznej i Szkoly Sztuk Pieknych, Wokulski porzucil prace w winiarni i rozpoczal nauke w Szkole Glównej. Dzialal w konspiracji, a w roku 1863 wzial udzial w powstaniu styczniowym. Aresztowany i zeslany na Syberie, znalazl sie pod Irkuckiem. Tam uczyl sie nadal, cieszac sie szacunkiem wsród towarzystw naukowych, od których otrzymywal dyplomy i pochwaly. Powrócil do Polski w 1870 roku, z opinia uczonego. Mlodosc Wokulskiego przypadla na epoke romantyzmu. Wtedy wlasnie uksztaltowaly sie jego idealy i swiatopoglad. Cale jego pózniejsze zycie zdawalo sie jednak potwierdzac teze, iz byl to romantyk zablakany w epoce pozytywizmu. Po powrocie z zeslania rozpoczal prace w sklepie prowadzonym przez Malgorzate, wdowę po Janie Minclu, z która wkrótce sie ozenil. Po smierci zony, przejal sklep, jednak ludzie zarzucali mu, iz zyje kosztem pracy trzech pokolen Minclów. Wtedy Wokulski powrócil do nauki i byc moze zostalby przyrodnikiem, gdyby w pól roku po smierci zony nie spotkal panny Izabeli. Od tej chwili motorem jego poczynań stala się nieodwzajemniona milosc do arystokratki. Aby zyskac jej wzgledy, pragnal pomnozyc swój majatek, aby stac sie godnym najwyzszej warstwy spolecznej. Wokulski pnac sie do arystokracji i gromadzac pieniadze, porzucil swe szlachetne, romantyczne idealy walki o wolnosc. Jego starania i majatek wkrótce zostaly dostrzezone. Zaczal bywac w salonach wyzszych sfer, poznawac wazne osobistosci. Sam zdawal sobie sprawe z osiaganych sukcesów, ironizujac: "Z komórki przy sklepie do buduaru hrabiny, co za skok. Czy aby nie za predko awansuje?". Pieniadze i spoleczny awans nie byly jednak celem Wokulskiegom, mającym doprowadzic go do malzenstwa z Izabela. W oczach panny pozostawal on wciaz parweniuszem, bez herbu, dorobkiewiczem i kupcem, który odwazyl sie ja kochac. Upodabniajac sie do arystokratów, czul jednak pogarde dla samego siebie. Byl samotny, niezrozumiany i rozdarty wewnetrznie. Uważam, iz mimo pozorów, które stwarzal Wokulski, wciaz pozostawal czlowiekiem czulym i wrazliwym na cudza krzywde. Realizujac pozytywistyczne hasla pracy u podstaw, myslal o obowiazkowej i slusznie wynagradzanej pracy, która pozwolilaby zwalczyc biede i ciemnote. Cenil wiedze, nauke , postęp, które mialy przyniesc oswiecenie spoleczne. Byl zwolennikiem postepu technicznego i zmian w strukturze spolecznej. Fascynowaly go utopijne badania profesora Geista. Swoim postepowaniem budzil szacunek wsród biedoty i zdumienie wsród arystokracji, dla której dzialalnosc dobroczynna byla jedynie sposobem na podniesienie wlasnego wizerunku, nie rzeczywista, bezinteresowna pomoca.. Ogarniety miloscia do Izabeli, Wokulski swoje bogactwo spozytkowywal na przyjemnosci i interesy, zwiazane z osoba ukochanej, czesto wiele na tym tracac. By zdobyc łaski panny, nabyl nie potrzebna mu kamienice Leckich, wspieral finansowo jej przyjaciól, badz hrabiego. Mimo tego Izabela wciaz traktowala go z pogarda, uwazajac za dorobkiewicza i glupca. Stanislaw Wokulski zyl na przelomie dwóch epok: romantyzmu i pozytywizmu. W okresie rozkladu spoleczenstwa feudalnego, a przed wykrystalizowaniem sie spoleczenstwa kapitalistycznego, który zaczal sie poezją i poswieceniem dla ojczyzny, a skonczyl praca, gonitwę za pieniedzmi i bogaceniem się. W Wokulskim spotkalo sie dwóch ludzi: romantyk sprzed 1863 roku, niezrozumiany przez otoczenie, nieszczesliwie zakochany, wybitny indywidualista, wrazliwy, poswiecajacy sie dla idealów; oraz pozytywista, wierzacy w nauke i postep, praktyczny realista, zapalony spolecznik, majacy recepte na wykorzenienie nedzy i biedy, energiczny, przedsiebiorczy handlowiec, dajacy pracę wielu ludziom. To wewnetrzne rozdarcie przyczynilo sie do narastania zyciowych dramatów i ciaglego konfliktu z otoczeniem. Najwazniejsza przyczyna kleski Wokulskiego stala sie, wielka, nieszczesliwa, romantyczna milosc do panny Izabeli, która przemienila Stacha z czlowieka rozsadnego i krytycznego w zakochanego do szalenstwa romantyka. Dla zdobycia milosci kobiety Wokulski porzucil swe pozytywistyczne idealy, toteż sprzedal sklep, przestal wierzyc w pracę. Poza uczuciem do Leckiej nie potrafil znalezc sobie innego celu w zyciu, byl zmeczony, zniechecony i rozgoryczony. Po nieudanej próbie samobójstwa, ktorego przyczyna stala sie milosc, Wokulski ostatecznie wycofal sie z zycia, zniknal w niewyjasniony sposób. Jak typowy bohater romantyczny pozostawil po sobie tylko atmosferę tajemniczosci i niejasnosci. Nie wiadomo bylo, czy zginal, czy moze udal sie do Paryza i oddal pracy naukowej, wyjezdzajac z kraju, w którym wszystko go zawiodlo. Stanislaw Wokulski to czlowiek z przelomu diametralnie róznych epok. Jego osobowosc, motywy dzialania, wartosci, którym holdowal trafnie ująl doktor Szuman, potwierdzajac przyczyny upadku bohatera: "Romantycy musza wyginac to darmo; dzisiejszy swiat nie dla nich (...). w zepsutym, zdegenerowanym spoleczenstwie, zmarnowaly sie zdolnosci i energia Stacha, ktory byl "wodzem bez armii", nieszczesliwym i niezrozumianym". Zginal "przywalony resztkami feudalizmu", calym systemem konwenansów i kanonów arystokracji, których usobieniem byla panna Izabela. Wokulski reprezentuje "stracone pokolenie" .Byl juz doroslym czlowiekiem, gdy wybuchlo powstanie styczniowe i bral w nim udzial. Pózniej przyjal inna postawe realisty, w jego biografii zmiescil sie kawalek romantyzmu i czastka pozytywizmu. Wedle przytoczonych argumentow, stwierdzam iz Wokulski jako bohater literacki posiada elementy kazdego z tych okresów. Stanisław Wokulski – główny bohater „Lalki” Bolesława Prusa – jest postacią złożoną, która łączy w sobie ideały i wartości charakteryzujące dwie bardzo różniące się od siebie epoki – romantyzm i pozytywizm. Ujawniające się w nim sprzeczności często powodują, że spotyka się z niezrozumieniem – nie tylko ze strony społeczeństwa, bowiem niejednokrotnie sam dziwi się swojemu postępowaniu, nie potrafiąc odgadnąć, co skłoniło go do określonego działania. Protagonista „Lalki” przyszedł na świat w zubożałej rodzinie szlacheckiej, najprawdopodobniej w pierwszej połowie lat 30 XIX stulecia. Był to więc czas, kiedy leczono rany spowodowane powstaniem listopadowym i z uwagą śledzono twórczość wielkich romantyków. Ciężka sytuacja rodzinna spowodowała, że Wokulski szybko podjął pracę. Gdy został subiektem u Hopfera, często mierzył się z nieżyczliwymi spojrzeniami klientów. Nie przeszkodziło mu to jednak rozpocząć edukacji, a ta, co ważne, prowadzona była w duchu pierwszych przemian pozytywistycznych, uczęszczał bowiem do Szkoły Przygotowawczej i Szkoły Głównej. Jednakże nie zatrzymał się tam na długo, ponieważ, jak mówią inni bohaterowie, warzył piwo, czyli wziął udział w powstaniu styczniowym. Zesłany za karę do Irkucka, znalazł ukojenie w pracy. Tam zdobył także kontakty handlowe, co znacznie ułatwiło mu zbudowanie mocnej pozycji. Wokulski nie zaistniałby jako kupiec, gdyby nie połączył się z rodziną Minclów. Poślubił wdowę po Janie Minclu, a po śmierci kobiety odziedziczył nie tylko ładną sumkę, lecz również sklep (pracował w nim jego dawny przyjaciel – Ignacy Rzecki). Stabilizacja w życiu mężczyzny była jedynie chwilowa. Któregoś dnia spotkał w teatrze pannę Izabelę Łęcką. Postanowił wtedy zdobyć jej serce. Załączony fragment przedstawia rozważania głównego bohatera, który po powrocie z Bułgarii, dokąd udał się, by prowadzić handel w czasie wojny wschodniej, konfrontuje się z życiem prowadzonym w Warszawie. Nawet wielka fortuna (zgromadził 300000 rubli) nie gwarantuje mu spokoju. Nie jest bowiem tym, co może zaskarbić mu przychylność Izabeli – tak niechętnie patrzącej na ludzi niższego stanu bywalczyni największych dworów i najznamienitszych towarzystw ówczesnej Europy. Przytoczony epizod powieści Prusa w doskonały sposób oddaje dylematy głównego bohatera. Jako człowiek pracy, który widział w niej jedną z największych wartości, pragnął on przyczynić się do poprawy losu biedoty zamieszkującej Warszawę i całe polskie ziemie. Czynił to nie tylko ze zwykłej przyzwoitości – miał przecież świadomość, iż w ten sposób kształtuje się tożsamość narodowa, która nie pozwoli przepaść jego ojczyźnie. Z drugiej jednak strony Wokulski – człowiek cierpiący z powodu silnego uczucia – wartość wszystkiego zdaje się mierzyć miarą miłości. W swojej refleksji, porównując los nurtującego ziemię robaka do pięknego motyla, który beztrosko lata i spija nektar, oddaje Wokulski przepaść dzielącą go od panny Łęckiej. Kobieta adorowana kiedyś przez samego księcia Emanuela z niechęcią patrzy na galanteryjnego kupca, nazywając go pniem z czerwonymi rękami. W obliczu chłodnego dystansu, jaki przejawia Łęcka, Wokulski wciąż mierzy się z nawarstwiającymi się problemami. Wszak całą swoją energię podporządkował on pragnieniu zdobycia panny Izabeli. Wokulski wierzy w wielką siłę pracy. Widzi w niej moc, która może zmieniać ludzką egzystencję. Nie jest ona dla niego jedynie gwarancją zarobku i, najprościej mówiąc, utrzymania się na powierzchni, lecz także sposobem na doskonalenie się jednostki, wpływanie przez nią na dobro ogółu. Sam główny bohater, gdyby nie otrzymał od losu możliwości wejścia na warszawską scenę kupiecką, zostałby najprawdopodobniej naukowcem, badaczem przyrody. Nieprzypadkowo więc ukazuje rozbieżności między sobą a Izabelą, posługując się analogią do świata zwierząt. Adorator panny Łęckiej z wielkim zaangażowaniem podchodzi do akcji charytatywnych (kwesta), nie żałując ciężko zarobionych pieniędzy na przyozdobienie stoiska i datki dla biednych. Stara się także nieść pomoc, czego dowodzi postawa w trakcie spotkania z Wysockim, któremu zaoferował pracę, mimo nieposiadania przez mężczyznę konia mogącego ciągnąć wóz z towarem. Pozytywistyczny altruizm, chęć do niesienia pomocy najbiedniejszym – nie tylko w sposób doraźny, ale także kształtując ich postawy (wysłanie Marianny do klasztoru) i wiara w naukę i racjonalne myślenie to cechy pozwalające uznać Wokulskiego za pozytywistę. Jednakże w świecie głównego bohatera „Lalki” nic nie jest proste ani łatwe. Niejednokrotnie rozum podpowiada mu, że za zgromadzone pieniądze mógłby zrobić wiele dobrego, poświęcając je na rozwój społeczny i własny, lecz nie potrafi on na stałe opuścić Warszawy i ostatecznie oddzielić się od panny Łęckiej. Miłość, która narodziła się w jego sercu, była uczuciem od pierwszego wejrzenia. Zdaje się jednak, iż adorował i kochał on przede wszystkim wyidealizowaną postać arystokratki. Nadto przejawia Wokulski skłonności do bardzo uczuciowego traktowania rzeczywistości. Protagonista „Lalki” jest kreacją wielowymiarową. Bardzo wyraźnie łączą się w nim tendencje charakteryzujące dwie przeciwstawne epoki. Ten racjonalny, krytyczny i bardzo skuteczny w działaniu pozytywista staje się ofiarą swego uczucia, którego obraz jest typowy dla czasu spod znaku „Ballad i romansów”. W dziele Prusa na próżno szukać można ostatecznego rozstrzygnięcia losów tej postaci. Otwarte zakończenie sprawia, że to czytelnik, mając wcześniej okazję poznać Wokulskiego, jego motywacje, reakcje, emocje, sam musi odpowiedzieć na pytanie, która z sił obecnych w mężczyźnie wzięła ostatecznie górę. Rozwiń więcej

wokulski cechy romantyka i pozytywisty